Ooit was ik een actieve, stralende vrouw in het middelpunt van een heleboel bezigheden, mensen en drukte. Nu zit ik thuis met mijn zoontje. Alleen. Geen andere volwassenen, geen uitdagende vraagstukken of gesprekken. In plaats daarvan gaan mijn gedachten over zindelijkheid, houten treinen en modderlaarzen. Zelfs de gesprekken met mijn vriendinnen beslaan niets anders meer dan dit. Ik denk dat ik er nog net niet over droom. HELP.
En toch. Wat ben ik dankbaar dat dit is zoals het is. Ik vond het belangrijk om bij mijn kind te zijn. Al vanaf het eerste moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik dat ik aanwezig wilde zijn. Echt aanwezig. Bewust bij het kindje in mijn buik. Bewust dat ik nu een nieuwe rol had in het leven: mama. Een rol die waardevoller is dan welke rol ik ook ooit eerder had. En dus besloot ik om er te zijn voor mijn kindje.
Hoe dat in de in de praktijk zou gaan uitwerken na de geboorte, dat kon ik niet voorzien. Dus toen de verveling verder en verder toesloeg door de dagelijkse sleur en niet te vergeten het slaapgebrek, moest ik wel even flink zoeken naar het positieve ervan. Gelukkig heb ik nog wel eens wat opgestoken tijdens mijn yoga opleidingen: Verveling is een fase van je meditatie. Een nuttige fase waarin je mind heel hard protesteert, maar als je daar zo min mogelijk aandacht aan geeft, kom je dieper in je meditatie en in de stilte in jezelf. Nou… Dat!
Nu kijk ik dus met een nieuw perspectief naar de verveling die ik ervaar in het moederschap. Nu ervaar ik het als een noodzakelijke stap in mijn persoonlijke groei als moeder en mens. En dat werkt! De acceptatie van de sleur heeft me al heel wat extra zelfwaardering opgeleverd en daarmee meer plezier met mijn zoontje. Dat geeft het meteen een vrolijker tintje, vind je niet 🙂 ?
Wil je ook beter leren omgaan met je verveling? Doe mee met het online programma Opgewekt uit je bed. Klik hier voor meer informatie over het online programma.
