Hier heb ik dus nogal een mening over. Opvoeden bestaat niet. Het enige wat je als ouder te doen staat, is je kind begeleiden om zichzelf te blijven. Want hij/zij is zichzelf al en weet prima wat er nodig is om dat te blijven.
Vandaag aan tafel bij een vriendin werd dit weer eens prachtig geïllustreerd. Zij heeft het oude idee van opvoeden nog niet helemaal losgelaten. Wies was aardig onrustig, wilde niet in zijn stoeltje zitten bij ons aan tafel en wilde mij steeds meenemen naar de trap om daarop te klimmen. Ik zuchtte toen hij me weer mee wilde nemen aan mijn vinger, dus mijn vriendin stelde voor om hem dan in zijn stoel te zetten, “zodat hij luistert.” Een liefdevolle suggestie natuurlijk, maar niet eentje die aansluit bij hoe ik het zie. Dus ik antwoord: ” Hij is geen hond.” en in plaats daarvan neem ik hem even op mijn schoot, kijk hem aan, haal diep adem en voel even wat hij mij duidelijk probeert te maken.
Hij wil fruit!
Zoals zo vaak als Wies een beetje begint te dreinen, heeft hij honger. Hij heeft het van geen vreemde, zijn moeder is net zo ongezellig als ze trek heeft (dat kan mijn hele naaste omgeving beamen…!) Dus we lopen samen naar de fruitschaal, hij wijst een mandarijn aan en hop! Hij is weer tevreden. Het dreinen is weer voorbij.
Dit is dus waarom opvoeden niet bestaat: Hij moet niet naar mij luisteren. Ik moet naar hem luisteren.
